Iedere duurzame relatie is gebaseerd op vertrouwen
In 2019 schrijf ik in het 2e kwartaal wederom een drietal blogs over een bepaald thema, deze drie blogs gaan over “Wat kunnen wij leren van…. ?” Als trainer, coach, vader, collega, partner, ondernemer, vriend en voormalig expeditie Robinson deelnemer heb ik net zoals de meesten van jullie veel met mensen te maken. Maar wat kunnen wij eigenlijk leren van vertrouwen geven aan de ander?
Inmiddels een jaar geleden vertelde mijn dochter mij dat ze voor haar HBO studie een half jaar in het buitenland wilde studeren. Het in het buitenland een aantal minors volgen zou volgens mijn oudste telg goed op haar CV staan. Op mijn vraag, hoe ze dat voor elkaar dacht te boksen, gaf ze een kort en duidelijk antwoord: “Gewoon een kwestie van doen, vertrouw me nou maar, komt goed papa!” Ik hoorde de noodzaak in haar stem en voelde haar vastberadenheid. Direct dacht ik bij mezelf “die ga ik hiervan niet weerhouden”. Het plan van mijn oudste dochter om uit te gaan vliegen liet mij toen enigszins verlamd achter. Het liefst hield ik haar nog langere tijd veilig op het ouderlijke nest.
Surprise
In december 2018 vieren wij met onze familie Sinterklaas met een pakjesavond. Elk jaar loten we een paar weken voor Sinterklaas wie we mogen verrassen met een leuke persoonlijke boodschap en een klein attentie. We hebben daarbij de afspraak dat we maximaal 20 euro voor een cadeau mogen besteden. Het gaat ons echt om het samen zijn en aandacht voor elkaar. Het toeval wil dat mijn oudste dochter mij geloot heeft. Als verrassing krijg ik van haar een glazen potje met een foto van haar en mij erop. Door het glas zie ik kleine opgevouwen blauwe briefjes, op de deksel staat de tekst, één briefje pakken als je me mist. Ik maak een inschatting van het aantal briefjes en denk er in de vluchtigheid een stuk of veertig te tellen. Ik schiet vol en besef dat ze over een kleine maand gaat studeren op een Amerikaanse Universiteit in Bulgarije.
Helpen of laten
In aanloop naar haar vertrek doe ik pogingen om haar zoveel mogelijk van tips te voorzien en voel ik een enorme drang om alles tot in de puntjes te controleren. Vragen zoals: Heb je inentingen nodig? Zijn alle inschrijvingen geregeld? Is je studiebeurs op orde? Is je paspoort oké? Waar slaap je? Gaan er bekenden vanuit je opleiding mee? irriteren mijn dochter mateloos en ik word keer op keer met een kluitje in het riet gestuurd middels kribbige en korte antwoorden. Mijn vrouw zegt wijselijk tegen mij haar te laten, om haar juist daarmee het vertrouwen te geven wat ze nu nodig heeft. Ik denk bij mezelf; “Tuurlijk lieverd, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.”
Paspoort
Op 15 januari van dit jaar brengen we haar met het hele gezin naar de vluchthaven. Daar ontmoet ze een drietal andere Nederlandse studenten die op dezelfde Universiteit gaan studeren. Bij het binnen lopen van de vetrekhal zegt ze: “Papa, wil je in jouw drang naar grip geen rare vragen stellen aan de andere studenten? ” Voor de tweede keer in een maand tijd slaat ze mijn vleugels lam en ik antwoord: “Is goed schatje”. Vervolgens checkt ze haar koffers in, drinken we gezellig een bakkie, houden met ons gezin een laatste praatje en gaat ze op weg naar de paspoortcontrole. Zolang als ik haar kan zien blijf ik zwaaien. Op het bovendek wachten we tot haar vlucht daadwerkelijk vertrekt, daar gaat ze in de verte zien we het vliegtuig in de wolken verdwijnen. Bij aankomst in Bulgarije stuurt ze een Whatsapp dat de reis goed verlopen is, maar ze bij aankomst in Bulgarije ontdekte dat haar paspoort nog maar drie weken geldig is.
Innerlijke tweestrijd
Ik voel me schuldig dat ik niet beter heb doorgevraagd en meer regie heb genomen in haar voorbereidingen. Ik hoor mezelf tegen mijn vrouw zeggen: “Zie je nou dat ik beter had moeten controleren!” Mijn vrouw reageert kalm en stoïcijns met de opmerking het gewoon te laten gebeuren en haar de ruimte te geven het zelf op te lossen. Ik wil bellen, mijn zegje doen, bij mijn oudste mijn gelijk halen maar besluit op advies van mijn vrouw deze innerlijke tweestrijd los te laten. Ik mag volgens mijn echtgenoot meer vertrouwen op de zelfstandigheid van de student op pad. De moeite die het me kost om niet boos te reageren wordt twee weken later beloond met het bericht dat mijn dochter via de Nederlandse ambassade in Sofia een nieuw paspoort geregeld heeft.
Nerveus
Halverwege haar studie in Bulgarije gaan mijn vader, mijn echtgenoot, middelste dochter en haar vriend in een stille periode tussen twee semesters in bij haar op bezoek. Werkzaamheden, schoolverplichtingen van mijn zoon laten het niet toe om mee te gaan. Mijn dochter nodigt me uit om aan het einde van haar studietijd langs te komen in Sofia, ze wil de omgeving graag met me delen. Ze heeft daarvoor speciaal een aantal dagen vrijgemaakt, ik check mijn agenda, verschuif wat afspraken en boek een ticket. Nerveus en opgewonden stap ik drie weken later in het vliegtuig op weg naar haar. Ik vraag me af hoe het gaat zijn om haar weer te zien en wat het zelfstandig zijn heeft gedaan met onze relatie.
Verbaasd
Als ik uit de aankomsthal naar buitenloop zie ik haar direct staan, een knuffel met traan over mijn wang zijn een logisch gevolg. We gaan naar buiten, ze heeft een taxi geregeld en in een Jazz-Bar afgesproken met een Amerikaanse studiegenoot. Net zoals ik is zij oud militair, de verhalen en het contact laten een onuitwisbare indruk bij mij achter. We lopen naar het hostel dat ze heeft besproken, keuvelend over straat deelt ze haar ervaringen met me. We gaan slapen en spreken af de volgende dag samen een hike te gaan lopen. Ze weet daarvoor een plek die ik vast leuk ga vinden. De volgende ochtend word ik wakker gebeld. “Waar blijf je pa, ik zit al aan het ontbijt?” Doordat ik ben vergeten mijn horloge een uur vooruit te zetten, lig ik nog niets vermoedend op bed. Ik heb me een uur vergist, ik hoor haar lachen en zeggen: “Tot zo ouwe heer” en ik verbaas me over haar zelfstandigheid en daadkracht.
Trots
Na het ontbijt gaan we met een door haar gehuurde auto op pad naar het Rila gebergte. Een autorit van bijna twee uur en de nodige haarspeldbochten volgen. Tot mijn verbazing parkeren we de auto in een ski gebied. Ze kent hier goed de weg. Omdat de liften niet werken worden we met een 4×4 naar een hoogte van 1900 meter gebracht. Daar begint onze hike langs ”The seven Rila lakes”. Met de chauffeur van de 4×4 spreekt ze een pick-up tijd af. In een adembenemend decor wandelen we naar 2500 meter. Het is een pittig tochtje, waarbij Anne voorop gaat. Lol, plezier en diepgaande gesprekken gaan letterlijk hand in hand. Als we op 2500 meter een selfie maken besef ik dat op mijn oudste kan vertrouwen, het maakt mij trots.
P.S. Als zzp’er gaat het je helpen om vertrouwen aan je klanten te geven. Iedere duurzame relatie begint met aandacht voor elkaar en is gebaseerd op vertrouwen, het daarin elkaar durven laten zal werken als een aanjager van het wederzijdse respect.
